Stikstofcrisis

Dirk Jan, hoe denk jij over de toestand rond de stikstofcrisis?

Dan begin ik te vertellen dat ik een boerenzoon ben, bijna alle broers, zussen en neven & nichten van mijn ouders waren boer of tuinder. In mijn jeugd heb ik menig vakantie doorgebracht op één van hun bedrijven.

Mijn antwoord bestaat uit de volgende lijnen:

Club van Rome

In 1973 verscheen het rapport van De Club van Rome. Die wees ons op het feit dat er grenzen aan de groei zijn. Wilde we ‘gezond blijven leven’ dan dienden we te denken aan systeemveranderingen en niet aan aparte los van elkaar staande oplossingen (ook wel ‘pappen en nathouden’ genaamd).

Eigen bedrijf

Zelf ben ik in 1999 op mijn 45ste een eigen bedrijf begonnen. Enkele jaren later heb ik onderzocht hoe ik het bedrijf kon financieren met extern geld. Toen kwam ik er al snel bij mezelf achter dat ik niet hield van de randvoorwaarden: aan de leiband van een ander lopen. Dat wilde ik niet, ook al ging het maar om 10 duizend euro.
Na de start van mijn bedrijf heb ik aansluiting gezocht bij landelijk werkende outplacementbedrijven. Dat is niet gelukt omdat ik niet conform hun aanpak wenste te werken. Ik werk via mijn eigen aanpak.
Die vorm van zelfstandigheid en eigenheid was erg belangrijk voor mij. Dat heeft me wat gekost, zo is bijvoorbeeld mijn bedrijf altijd klein gebleven.

Elders

Drie van mijn -achter- neven zijn 40 tot 50 jaar gelden ook boer geworden. De een is naar Polen gegaan omdat daar ruimte voor ontwikkeling was. De ander is naar Canada vertrokken. Daar was de ruimte. De derde is in Nederland gebleven en is biologisch gaan boeren. Daar was vraag naar. Alle drie hebben goed ‘geboerd’.

Stikstof en keuzes

Van stikstof heb ik geen verstand. Wel weet ik dat als ik voor een min of meer gedwongen feit sta, lees uitdaging, er keuzes gemaakt moeten worden. Ga ik mee? Ga ik in verzet? Ga ik ….?
Dan grijp ik terug op mijn missie. “Wat wil ik neerzetten”; “wat wil ik bereiken met hetgeen ik doe”; “waarvoor ben ik op deze aarde”, om het maar eens zo te noemen? Klinkt zwaar, maar geeft richting.
Zelf heb ik dit onder andere toegepast toen het UWV de financiering van de Individuele Re-integratie Overeenkomsten eenzijdig kortte. IRO’s waren een belangrijk deel van mijn omzet.
Het korten op de financiering van de IRO’s was een keuze van het UWV op een ander gegeven. Waarschijnlijk was dat dat de kosten per gere-integreerde te hoog waren. Korten op de tarieven was de reactie. Ikzelf zou voor een herevaluatie van het gehele systeem hebben gekozen omdat er waarschijnlijk bedrijven op deze markt waren afgekomen die meer interesse hadden in de inkomsten dan in hun resultaten.
Maar goed het feit lag er: minder omzet per persoon.
Opnieuw ging ik mij afvragen hoe dat werk in mijn missie paste. Mijn conclusie was dat dat beter kon. Ik ben toen een ander pad ingeslagen.

Kortom, werk aan de winkel en hou zelf de touwtjes in handen.